Schrijfsels en hersenkronkels
Poëzie
delfts polychroom
ik liet je achter
waar afdankers belanden
m'n hart brak
net zoals jij toen door de schuld van de kat
in duizend S T U K K E N
ooit prijkte je vol praal en pracht
op een donkere massieven kast
bij oma
die zo fier op je was
maar nu laat ik je los
zoals ik ooit met oma deed
(verschenen in de dichtbundel 'Bossanova en taart')
monoloog
ik raad je aan te slapen
preekt de realist
ik wil niet ik wil vrijheid
protesteert de anarchist
geen kooi voor mij
niet slaafs gehoorzamen
aan het eindeloos gerinkel
zet dan maar
het zwarte goedje klaar
en zorg voor een paar stekjes
premonstrueel
daar is het weer
het giftig monster
altijd op de loer
scherpt het haar klauwen
om toe te slaan
telkens rukt het harten uit
van lievelingen
het bloed kleeft aan mijn handen
slechts deze tempel der hartstocht
skeletten
verstrengeld
hier liggen
voor immer
dromend
een eeuwige slaap
wij behoeven geen sarcofaag
herfst
de stemming van moeder natuur
bereikt mij in het ledikant
buiten klinkt het als herfst
het verkeer vluchtig tijgend
terwijl de dreigende wolken
en de zwijgende lijster
verraden
dat het jaargetijde
andermaal nabij is
maanlicht
met kostbare bagage
stap ik ingetogen
in het lichtspoor
van de spotlights
ik waan mij
de grootste ster
aan het firmament
van de soberheid
ik schitter weelderig
bij deemstering
in de zwakke glans
van het hemellichaam
het silhouet
van mijn nietige zelf
wordt eindeloos
uitgestrooid
op de kale vlakte
stilzwijgend
maar voldaan
glunder ik
in het licht van de maan
ver zicht
aanschouw
de magische cirkel
ultrakorte golf
van 68 megahertz
vol ontzag voor
bairds experiment
interbellum spektakel
nieuwerwets orakel
dartelende kat
ontrolt zich
klinkklaar droombeeld
verbluft de dreumes
prelude
tot een kroniek
het perspectief op
de toekomst
desillusie
eeuwenoude grijsaard
met lange witte baard
was een steun en toeverlaat
thans is er leemte
tasten in het duister
spoorloos is hij
de convictie voorbij